Երիտասարդ ու, պետք է խոստովանեմ, կարող կադրերով համալրված «Առաքելություն» կուսակցության առաջին քաղաքական հայտը ձևակերպվեց Երևանի ավագանու 2013-ի ընտրությունների ժամանակ: Կուսակցության նախաձեռնողները, թերևս, հասկանում էին, որ այդ ընտրություններում իրենք հաջողության շանս չունեն, սակայն դրանց մասնակցեցին՝ իրենց նորամուտը հանրայնացնելու, ծրագրերը հանրությանը հասու դարձնելու համար: Ես զբաղվել եմ այդ ընտրությունների մոնիթորինգով ու գոհունակությամբ արձանագրել եմ, որ այս կուսակցությունը մեծապես չեզոքացրեց այն միապաղաղությունը, որ կար քարոզարշավի ժամանակ: Դա արվեց քարոզչական նոր հնարքների, կրեատիվ մոտեցումների, առանցքային խաղացողներին բանավիճային, ծրագրային հարթակ բերելու միջոցով: Այս կուսակցության տարիքային, կրթական, սոցիալական կազմը հույս էր ծնում, որ «Առաքելությունը» կարող է դառնալ քաղաքական նոր մշակույթի ձևավորման կենտրոններից մեկը՝ չտրվելով կոնյունկտուրայի գայթակղությանը, ռեսուրսային պայքարի տրամաբանությանը: Անկեղծորեն զարմացա, որ երեկ «Առաքելությունը» միացել է «Համաժողողովրդական շարժմանը»: Երբ դա անում են «դուրս գրված» ուժեր կամ անհատ-կուսակցություններ, որոնց խնդիրը Գագիկ Ծառուկյանի PR-ն ապահովելն է, ես դա անկեղծորեն հասկանում եմ: Հայաստանում գրեթե վերացել է այն սահմանը, որ սահմանազատում է քաղաքական ու բիզնես նախագծերը: «Առաքելության» պարագայում անընդունելի են «կոմսոմոլացումը» և ինտեգրումը մի համակարգի, որն հակաարժեքային ու հակածրագրային է ինքնին: Քաղաքական սուբյեկտների «կայծակնային» որոշումները դեգրադացնում են քաղաքական համակարգը: Այսօրվա իշխանությունն ու պայմանական ընդդիմությունը նմանվել են ակվարիումի «սանիտարկա» կոչվող տգեղ ձկներին, որոնք դեպի իրենց են կլանում թույլ և արդեն անպիտան կենդանիներին՝ նպաստելով ակվարիումի էկոլոգիական ու նաև էսթետիկական բարվոք վիճակին: Դա է «սանիտարկա» կոչվող ձկան միակ առավելությունը՝ ակվարիումը մաքուր պահելը: Պատկերավոր ասած՝ «Առաքելությունը»՝ իր արժեհամակարգով, անակնկալ, չսպասված հյուր է այդ ակվարիումում: Ես զարմանում եմ, որ պոտենցիալ ու ասելիք ունեցող երիտասարդներն այս ճշմարտությունը չեն հասկացել:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ